Kaiserchmarrn...

... czyli omlet cesarski. Przepis znalazłam już dawno dawno temu na blogu u Liski, ale z różnych powodów za produkcję omletu zabrałam się dopiero po powrocie z wyjazdu do Wiednia. Od tej pory robię go niemal codziennie na specjalne zamówienie :) To chyba jeden z tych przepisów, których nawet nie mam ochoty modyfikować, bo jest po prostu idealny pod każdym względem. Jest słodki choć nie za słodki, jest pożywny.. jest pyszny :-).

Przepis (znaleziony na blogu Liski, z lekkimi modyfikacjami jeżeli czegoś akurat mi brakuje)

4 jajka
3 płaskie łyżki mąki
1 łyżka masła
cynamon
1/2 łyżki cukru (używam brązowego)

Zaczynamy od oddzielenia białek od żółtek. Dzisiaj szło mi to wyjątkowo opornie: żółtka wpadały do białek, skorupki przerywały się nie tam, gdzie powinny... Ale się nie poddałam :) Do białek dosypujemy odrobinę soli i ubijamy mikserem. Tu sekret zdradzony przez Babcię M.: białka ubijamy na początku powoli, z czasem coraz szybciej i mieszamy w jedną stronę. Ubijamy aż otrzymamy sztywną pianę (polecam test odwróconej miski).

Do ubitej piany dodajemy żółtka i delikatnie mieszamy, dosypując powoli mąkę. W międzyczasie na duuużej patelni (naprawdę musi być duża) rozgrzewamy masło. Wylewamy omlet na patelnię i... czekamy.

Kiedy już spód stanie się zwarty i będzie miał ładny kolor, możemy zacząć wyżywać się twórczo: bierzemy w dłoń drewnianą łopatkę i dziabiemy omlet na kawałki. Po tej czynności posypujemy wszystkie kawałeczki cynamonem i cukrem i przewracamy. Smażymy do momentu, kiedy kolor, struktura i zapach nas zadowala. Opcjonalnie możemy dodać garść rodzynek. 

M. i Mama wpadli na pomysł jedzenia omletu z powidłami. Początkowo byłam zdegustowana, ale potem okazało się, że.. tak jest pysznie :)

Polecam wszystkim!

Koty też lubią Kaiserchmarrn? :)